Έτσι είναι κυρά μου...

Έτσι είναι κυρά μου… δεν μπορείς να ξεκινάς κάτι και μετά να το αφήνεις. Ανέλαβες μια υποχρέωση ακόμα, επειδή το ήθελες. Τώρα λούσου την. Κι αν δεν έχεις τι να γράψεις; Κι αν δεν έχεις τι να πεις; Πώς μπορείς να κρατήσεις μέσα σου αυτά που σε πνίγουν στο όνομα του politically correct στις αναρτήσεις σου; Μην κακοκαρδίσεις κανέναν… Μη σε καταλάβουν. Μην πουν… Μήπως δεν είσαι «good enough»…

Αλλά αυτό δεν το ξεκίνησες για να λες αυτά που σε πνίγουν; Τώρα γιατί διστάζεις; Άλλωστε τι σε νοιάζει; Εσύ να τα πεις δε θες; Να τα βγάλεις από μέσα σου; Και τα καλά και τα άσχημα. Κι είναι πάρα πολλά και τα μεν και τα … δεν.

Ιστοριών εκκίνησις…    φύγαμε. 

Και συγχωρήστε με καλοί μου φίλοι που άργησα τόσο πολύ. Αν σας πω δικαιολογίες, μην τις πιστέψετε. Άλλωστε τις σιχαίνομαι και γι’ αυτό τις αποφεύγω.

Όσο για τους γήινους και τους προσγειωμένους, εύχομαι να καταφέρω να τους απογειώσω, εδώ που αιθεροβατώ. 

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλωσορίσματα, είναι εξόχως ενθαρρυντικά.