Σελίδες

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Τι να πω;...

Για δες βρε παιδί μου. Δε μου φτάναν όλα τα άλλα, βρεθήκαμε και με blog! Εκεί με βάρεσε η πετριά τώρα. Αφού περιηγήθηκα με τις ώρες, τις μέρες και τους μήνες στα διάφορα ιστολόγια... Αφού ζήλεψα το σχεδιασμό, τις απόψεις, το συγγραφικό ταλέντο... Αφού μοιράστηκα σχόλια... Αφού θαύμασα ευρηματικότητα... Αφού αναφώνησα άπειρες φορές... "πέστα Χρυσόστομε..."
... ξαφνικά δέχθηκα μια πετριά, εκεί ανάμεσα στα φρύδια, στη ρυτίδα που έχω δίπλα στο αριστερό φρύδι και πολύ μου τη σπάει που βαθαίνει ολοένα και περισσότερο. ΘΑ ΦΤΙΑΞΩ ΚΙ ΕΓΩ BLOG! Τόσο ψώνιο η δικιά σου. "Γιατί εγώ δεν μπορώ;" Από μωρό την είχα αυτή τη λόξα. Ό,τι κάναν οι άλλοι κι εγώ. Ζήλια δεν το λες. Πιο πολύ πρόκληση. Και σιγά μην αφήσω πρόκληση αναπάντητη. Και μπήκα. Και τον μπελά μου βρήκα. Άντε ψάξε να βρεις όνομα... και να είναι και έξυπνο και πιασάρικο και να λέει και κάτι και να έχει σχέση και με μένα. Αμ δε... Μία εβδομάδα ψάξιμο. "αυτός ο τόπος δεν είναι διαθέσιμος".
Γιατί καλοί μου άνθρωποι όταν ξεκινάτε ένα blog, δεν το σκέφτεστε σοβαρά; Ε; Γιατί λέω; Καβατζάρετε καλά καλά το όνομα που θέλει κάποιος άλλος, το φτιάχνετε το ρημάδι, κάνετε και μια ανάρτηση για ξεκάρφωμα κι από δω παν' κι οι άλλοι.  Ή το σβήνετε, αλλά η καβάτζα του ονόματος μένει ή που δεν κάνετε καμμιά άλλη ανάρτηση στον αιώνα τον άπαντα. Πολύ θύμωσα. Τέλος πάντων. Κι εκεί που είμαι έξω φρενών και μου φταίει το μη συνωμοτικό σύμπαν (α ρε Πάουλο τι ζημιά μας έκανες με την ατάκα σου) και κοιτάω το ταβάνι για καμμιά ιδέα, κοιτάω και τη Λούσυ (θα μιλήσουμε γι' αυτή στο μέλλον), που με κοιτάει κι εκείνη απορημένα και τη ρωτάω "για πες τώρα;". ΕΥΡΗΚΑ! Έτσι θα το πω.
Έτσι το σκαρφίστηκα το blogάκι και το βάφτισα κιόλας (που έχω και πείρα στις βαφτίσεις, τέσσερα, ζωή να 'χουνε). Και το ξεκίνησα.
Και ορίστε να σας κεράσουμε μία αναρτησούλα, γλυκιά, γλυκιά, τραγανιστή και φρέσκια και να μας επισκέπτεστε συχνά, γιατί κι η μοναξιά μας ζορίζει και το σπίτι μας πάντα ανοιχτό είναι (και το ηλεκτρονικό) και καφεδάκι κερνάμε και δε χρειάζεται να μας φέρετε και τίποτε. Απ' όλα έχουμε (που έλεγε κι η γιαγιά μου για την οποία επίσης θα μιλήσουμε στο μέλλον).
Μοιράσου λέει τη ζωή σου με ένα blog! Όλη; Μπαα. Και δωρεάν ψυχανάλυση λέει κάνεις έτσι; Σίγουρα; Γιατί βρε παιδί μου ανεβήκαν οι τιμές και περνάμε και κρίση και για τέτοια δεν είμαστε... Και τι θα λες; Σιγά που δε θα βρω εγώ να λέω. Όρεξη να 'χεις.
Δε βαριέσαι "για πες εσύ τώρα" και βλέποντας και κάνοντας. Κι έτσι βρέθηκα να γράφω πάνω στη σανιδένια μάντρα. Για το μέλλον θα δούμε. Το παρόν αυτό πάλι μ' άρεσε. Γι' αυτό εδώ λέμε έτσι; Γιατί για το άλλο παρόν, το έξω από δω, θα τα λέμε στο μέλλον.
Άντε φτάνει για πρώτη ανάρτηση πολλά είπες (τον αχόρταστο πάλι έχεις που έλεγε κι η γιαγιά μου). Φτάνει...
Αρχή παραμυθιού... καλησπέρα σας